Stel je voor: je doneert een nier aan je baas omdat je haar leven wilt redden, en enkele maanden later word je ontslagen. Dit hartverscheurende verhaal van Deborah Stevens laat zien hoe een daad van ongelooflijke mildheid kan omslaan in de ergste nachtmerrie die je als werknemer kunt meemaken.
Stevens besluit haar baas te helpen met nier donatie
Deborah Stevens had al sinds 2009 een werkplek bij Atlantic Automotive Group op Long Island gevonden, waar ze haar manager Jacqueline Brucia leerde kennen. Na een korte onderbreking keerde Stevens in 2010 terug naar het kantoor, waar ze ontdekte dat haar leidinggevende in een medische crisis verkeerde. Brucia had een niertransplantatie nodig en Stevens gaf zonder aarzeling aan dat ze bereid was om te helpen. Deze ongelooflijke moed zou later haar leven compleet op zijn kop zetten.
Stevens werd aangewezen om Brucia bij te staan met administratieve taken terwijl de zoektocht naar een geschikte donor voortduurde. In januari 2011 kwam het moment dat alles zou veranderen. Brucia wendde zich tot Stevens met de vraag die haar leven zou bepalen. “Mijn donor was afgewezen. Meende je het echt toen je dat zei?” vroeg haar baas vol hoop. Stevens antwoordde zonder enige twijfel: “Zeker, ja. Ze was mijn baas, ik respecteerde haar. Dat is gewoon wie ik ben. Ik wilde niet dat ze zou sterven.” Deze daad van pure goedheid zou echter een dramatische wending krijgen die niemand had kunnen voorzien.
De nierdonatie en operatie vinden plaats
Hoewel de medische tests uitwezen dat Stevens geen directe match was voor Brucia’s specifieke bloedtype, opende zich een onverwachte kans via een speciaal uitwisselingsprogramma. Dit innovatieve systeem maakte het mogelijk dat Stevens haar nier zou doneren aan een onbekende patiënt in Missouri, terwijl Brucia tegelijkertijd een perfecte match zou ontvangen uit San Francisco.
Voor Stevens voelde deze oplossing als een wonder. “Ik had het gevoel dat ik haar haar leven terug gaf,” vertelde ze later over het moment dat de donatie doorging. De complexe operatieprocedure werd zorgvuldig gepland tussen de verschillende ziekenhuizen, waarbij beide vrouwen op dezelfde dag hun levensveranderende ingrepen zouden ondergaan. Het emotionele moment betekende voor Stevens dat ze daadwerkelijk een leven kon redden, ook al was het niet direct dat van haar baas.
Stevens krijgt gezondheidsproblemen na de operatie
Na de levensreddende ingreep begon voor Stevens een periode van herstel die veel zwaarder zou uitpakken dan verwacht. De donoroperatie had haar lichaam zwaar belast en ze kampte met aanhoudende vermoeidheid en pijn die het dagelijks functioneren bemoeilijkten. Ondanks deze onverwachte complicaties werd er vanuit het bedrijf druk op haar uitgeoefend om zo snel mogelijk weer volledig aan de slag te gaan.
Het moment waarop Stevens zich genoodzaakt zag het werk vroegtijdig te verlaten omdat ze zich onwel voelde, leidde tot een confrontatie die haar leven verder zou beïnvloeden. Brucia belde haar persoonlijk op met een directe vraag die alle warmte uit hun werkrelatie wegnam. “Wat doe je? Waarom ben je niet op het werk?” klonk het door de telefoon toen Stevens uitlegde dat ze zich ziek voelde. De reactie van haar baas was kil en volledig onbegripvol voor iemand die haar leven had gered.
“Je kunt niet komen en gaan wanneer je wilt. Mensen gaan denken dat je speciale behandeling krijgt,” waren de woorden die Stevens te horen kreeg van de vrouw voor wie ze haar nier had geofferd. Deze uitspraak maakte pijnlijk duidelijk hoe de verhoudingen op de werkvloer waren verschoven sinds de operatie.
De werkrelatie verslechtert drastisch
Na haar herstelperiode begon Stevens te merken dat de sfeer op kantoor drastisch was veranderd. Waar ze voorheen kon rekenen op respect en waardering, kreeg ze nu te maken met een werkelijkheid die onherkenbaar was geworden. Stevens verloor haar overwerkopties die essentieel waren voor haar inkomen, en verschillende taken werden haar systematisch ontnomen. Het werd al snel duidelijk dat Brucia een heel ander persoon was geworden sinds de operatie.
De situatie escaleerde toen Stevens werd gedegradeerd naar een dealerschap 80 kilometer verderop. “Ze begon me gewoon vreselijk, gemeen en onmenselijk te behandelen na de operatie,” vertelde Stevens later aan ABC News. Het contrast met de periode voor de donatie kon niet groter zijn. “Het was bijna alsof ze me alleen maar heeft aangenomen om mijn nier te krijgen,” voegde ze toe, terwijl de pijn van het verraad doorklonk in haar stem.
Voor Stevens voelde deze behandeling als een klap in het gezicht na alles wat ze had doorstaan. “Ik besloot nierdonor te worden voor mijn baas, en ze nam mijn hart. Ik voel me erg verraden. Dit is een zeer pijnlijke en vreselijke ervaring voor mij geweest,” beschreef ze haar gevoelens. De vrouw die haar leven had gered, kreeg nu een behandeling die niemand verdiende. “Ze nam gewoon dit geschenk en gooide het op de grond en trapte erop,” waren de woorden waarmee Stevens de situatie samenvatte.
Stevens wordt ontslagen en start rechtszaak
De situatie op de werkvloer verslechterde zo drastisch dat Stevens uiteindelijk in 2012 werd ontslagen door het bedrijf. Atlantic Automotive Group verwees naar zogenaamde prestatiegebreken als reden voor het ontslag, maar Stevens benadrukte dat ze nooit een schriftelijke waarschuwing had ontvangen en ook niet op een officieel verbeterplan was geplaatst. Het plotselinge ontslag kwam als een enorme schok voor de vrouw die haar nier had geofferd om een leven te redden.
De zaak kreeg nog meer aandacht toen de echtgenoot van Brucia zich in datzelfde jaar uitsprak tegenover de New York Post. Hij beweerde stellig dat Stevens’ beweringen over de behandeling na de donatie “verre van de waarheid” waren. “Ze heeft niemand ontslagen,” voegde hij toe, waarmee hij de beschuldigingen van zijn vrouw probeerde te ontkrachten. Deze reactie maakte duidelijk dat beide partijen een compleet andere versie van de gebeurtenissen hadden.
Stevens liet zich echter niet intimideren door deze tegenaanvallen. In 2013 diende haar juridische team een rechtszaak in tegen Atlantic Automotive Group, waarbij ze schadevergoeding eiste voor de onrechtmatige behandeling na haar levensreddende daad. De rechtszaak zou uitgroeien tot een complex juridisch gevecht waarbij de vraag centraal stond of een werkgever iemand mag ontslaan na zo’n ongelooflijke opoffering voor een collega. Voor Stevens betekende deze stap het begin van een lange strijd om gerechtigheid en erkenning voor wat haar was aangedaan.
Juridische uitkomst en schikking
Het New York State Division on Human Rights nam een beslissing die Stevens’ zaak een cruciale wending gaf. De organisatie stelde vast dat Stevens onterecht was ontslagen nadat ze haar nier had gedoneerd en constateerde “waarschijnlijke oorzaak” voor discriminatie. Deze uitspraak opende voor Stevens de weg naar een forse schadeclaim tegen haar voormalige werkgever. Het was een moment van erkenning voor alles wat ze had doorstaan.
De juridische strijd kwam tot een einde toen beide partijen een vertrouwelijke schikking bereikten. De exacte hoogte van de schadevergoeding werd nooit bekendgemaakt, maar het feit dat Atlantic Automotive Group instemde met een regeling sprak boekdelen. Het bedrijf heeft echter nooit officieel toegegeven dat Stevens werd ontslagen vanwege ziekte na de nierdonatie. Deze weigering om verantwoordelijkheid te nemen maakte de situatie voor Stevens nog pijnlijker.
Na de schikking heeft Atlantic Automotive Group geprobeerd hun imago te herstellen door actief samen te werken met gezondheidsinitiatieven. Het bedrijf zette zich in voor betere medische afdelingen en beleid binnen de organisatie. Voor velen bleef echter de vraag hangen of deze inspanningen oprecht waren of slechts bedoeld om de reputatieschade te beperken die door de zaak was ontstaan.