Wetenschappers zijn er eindelijk uitgekomen: na jaren van onderzoek naar emoties in films hebben ze officieel vastgesteld welke film je het meest aan het huilen krijgt, en het resultaat is echt hartverscheurend. De studie van de universiteit van California toonde aan dat films een unieke kracht hebben om onze emoties te manipuleren op een manier die geen enkele andere kunstvorm kan evenaren – en één specifieke slotscène bleek zo verwoestend dat zelfs de onderzoekers er nog steeds kippenvel van krijgen.
Wetenschappelijk onderzoek naar emoties in films
Films bezitten een unieke kracht om specifieke emoties op te roepen die andere kunstvormen simpelweg niet kunnen evenaren. Waar een droevig liedje zelden plotseling vrolijk wordt en schilderijen je hooguit een moment kunnen raken, kunnen films je emoties volledig manipuleren binnen enkele seconden. Deze fascinerende eigenschap heeft wetenschappers ertoe aangezet diepgaand onderzoek te doen naar hoe cinema onze gevoelens beïnvloedt.
Neurowetenschappers hebben ontdekt dat meeslepende verhalen zorgen voor een verhoogde aanmaak van oxytocine, het zogenoemde knuffelhormoon dat gevoelens van empathie en verbondenheid versterkt. Dit verklaart waarom emotionele momenten ons zo diep kunnen raken. Het onderzoek toont aan dat huilen tijdens films steeds vaker wordt gezien als een teken van emotionele intelligentie en empathie. Deze wetenschappelijke bevindingen ondersteunen wat filmliefhebbers al lang wisten: cinema heeft de macht om onze ziel te raken op een manier die geen ander medium kan.
Hartverscheurende filmmomenten door de geschiedenis
De filmgeschiedenis staat vol met momenten die zelfs de sterkste kijkers tot tranen kunnen bewegen. Van de klassieke Disney-tragiek waarin Bambi’s moeder voor altijd verdwijnt tot de moderne meesterwerken die ons emotioneel volledig uitputten, hebben regisseurs door de decennia heen geleerd hoe ze onze gevoelens kunnen manipuleren. The Green Mile laat ons huilen om onrechtvaardigheid, terwijl The Pianist ons confronteert met de pure menselijke moed in de donkerste tijden.
Streamingdiensten hebben deze traditie voortgezet met een nieuwe generatie tearjerkers zoals The Midnight Sky en Fatherhood, die moderne verhalen vertellen over verlies en liefde. Het is bijna een eigen filmgenre geworden waarin emotionele momenten systematisch worden gecreëerd om ons hart te breken. Zelfs producties zoals Good Grief en Pieces of a Woman bewijzen dat hedendaagse cinema nog steeds de kracht heeft om ons diep te raken met verhalen over rouw en herstel.
De definitieve studie van Berkeley universiteit
In 1988 voerden de psychologen James Gross en Robert Levinson van de universiteit van California, Berkeley, een baanbrekend onderzoek uit dat voor eens en altijd zou bepalen welke film het meest verdrietig is. Hun methodische aanpak was simpel maar effectief: ze selecteerden 78 zorgvuldig gekozen filmscènes die elk een specifieke emotie moesten oproepen. Deze fragmenten werden vervolgens getoond aan ongeveer 500 studentenvrijwilligers die als proefpersonen dienden in dit emotionele experiment.
Het resultaat was verrassend eenduidig. Van alle scènes die het gevoel van verdriet moesten opwekken, bleek de slotscène van het sportdrama The Champ uit 1979 met Jon Voight en Ricky Schroder veruit het meest hartverscheurend. Deze climax waarin een jongetje afscheid moet nemen van zijn stervende vader na een bokswedstrijd, bracht meer vrijwilligers tot tranen dan enige andere scène in het onderzoek. Wetenschappers ontdekten dat deze specifieke combinatie van verlies, onschuld en rauwe emotie een universele snaar raakt die tragische momenten zo krachtig maakt.
De bevindingen van Gross en Levinson worden nog altijd gezien als de gouden standaard voor emotioneel filmonderzoek. Hun studie toonde aan dat bepaalde verhaalstructuren en cinematografische technieken voorspelbaar menselijke reacties kunnen oproepen, wat de basis legde voor modern onderzoek naar emotionele reacties in entertainment.
The Champ: de ultieme tranentrekker
The Champ uit 1979 bewijst dat sportfilms veel meer kunnen zijn dan alleen verhalen over overwinning en nederlaag. Franco Zeffirelli’s meesterwerk draait om Billy Flynn, een voormalige bokskampioen die wordt gespeeld door Jon Voight, wiens leven volledig in puin ligt door zijn gokverslaving en alcoholproblemen. Zijn zoon T.J., vertolkt door de toen nog zeer jonge Ricky Schroder, is het enige lichtpuntje in zijn bestaan en vormt de emotionele kern van dit hartverscheurende drama.
De film volgt Billy’s wanhopige poging om zijn gevallen leven weer op de rails te krijgen door terug te keren in de boksring voor één laatste, allesbepalende gevecht. Terwijl hij zich voorbereidt op deze comeback, wordt hij geconfronteerd met zijn ex-vrouw Annie Phillips, briljant neergezet door Faye Dunaway, die probeert de voogdij over hun zoon te verkrijgen. Het is deze combinatie van persoonlijke strijd en vader-zoon liefde die The Champ zo’n emotioneel verwoestende ervaring maakt voor kijkers.
De slotscène waarin het jongetje zijn stervende vader smeekt om niet dood te gaan, bleek volgens het Berkeley-onderzoek de meest hartverscheurende filmscène ooit gemaakt. Deze climax combineert rauwe emotie met cinematografische perfectie op een manier die zelfs de sterkste kijkers volledig kapot maakt. Het is dan ook geen verrassing dat deze specifieke scène nog altijd wordt gebruikt in wetenschappelijke studies naar emotionele reacties in films.
De verwoestende slotscène
De laatste minuten van The Champ vormen ongetwijfeld de meest hartverscheurende climax die ooit op celluloid is vastgelegd. Na Billy’s dodelijke gevecht ligt hij stervend op de brancard terwijl zijn kleine zoon T.J. in complete paniek naast hem staat. De jongen begrijpt aanvankelijk niet wat er gebeurt, maar langzaam dringt het tot hem door dat zijn vader hem voorgoed gaat verlaten. Drie eindeloze minuten lang kijken toeschouwers naar een kind dat zijn hele wereld ziet instorten, terwijl hij wanhopig het levenloze lichaam van zijn vader vasthoudt.
Wat deze scène zo verwoestend maakt is de rauwe, ongeknipte emotie die Ricky Schroder neerzet als het jongetje dat plotseling begrijpt dat hij niemand meer heeft. Zijn gesnik en gekreun doorsnijden de stilte van de zaal op een manier die zelfs de meest geharde kijkers volledig kapot maakt. Gross beschrijft nog altijd hoe hij verdrietig wordt als hij die jongen ziet huilen met heel zijn hart, terwijl Levinson benadrukt dat het thema van onherroepelijk verlies volledig samengebald is in deze climax. Deze reddende momenten bestaan hier niet – alleen pure, onverdunde pijn die wetenschappers decennia later nog steeds als de pijnlijkste filmervaring beschouwen.
Cultstatus en beschikbaarheid
In 2025 geniet The Champ nog altijd een bijzondere status onder filmliefhebbers, mede dankzij de recente aandacht op sociale media waar de beruchte slotscène regelmatig viraal gaat als fragment. Mensen delen massaal hun emotionele reacties op platforms als TikTok en Instagram, waarbij de hashtags tearjerker en huillenbijfilm dit jaar vaker gebruikt worden om onderling filmtips uit te wisselen. Het is fascinerend om te zien hoe emotionele momenten generaties kunnen overbruggen en nieuwe kijkers kunnen raken.
De film is gemakkelijk toegankelijk via streamingdiensten zoals Prime Video, waar je hem kunt huren of kopen voor een avondje emotionele catharsis. Maar zorg er wel voor dat je een doos zakdoeken binnen handbereik hebt als je deze klassieker gaat bekijken. Tranentrekkers blijven een geliefd genre op platforms zoals Netflix en Prime Video, die bijdragen aan de zichtbaarheid van dit soort hartverscheurende drama’s. Het wetenschappelijk bewezen verdriet van The Champ heeft ervoor gezorgd dat de film wordt gebruikt als referentiepunt voor emotioneel filmonderzoek wereldwijd.
Na decennia van wetenschappelijk onderzoek is het eindelijk officieel bevestigd: The Champ uit 1979 blijft de ultieme tranentrekker die zelfs de sterkste kijkers volledig kapot maakt. Het is bijna onmogelijk om droge ogen te houden tijdens die hartverscheurende slotscène waarin een klein jongetje afscheid moet nemen van zijn stervende vader – geen wonder dat deze film nog altijd wordt gebruikt als referentiepunt voor emotioneel filmonderzoek. Deel dit verhaal met je vrienden als je ook benieuwd bent naar de meest verdrietige film aller tijden, en vergeet de zakdoekjes niet als je hem gaat bekijken!
