Je kent het misschien wel: het gevoel dat je als ouder constant moet bedelen om een beetje hulp bij de opvang van je kinderen, terwijl je eigenlijk zou verwachten dat grootouders dolblij zouden zijn om tijd door te brengen met hun kleinkinderen. Deze moeder deelt openhartig haar frustratie over haar eigen ouders die consequent weigeren op te passen, terwijl haar schoonouders altijd klaarstaan – een situatie die helaas veel te herkenbaar is voor ontzettend veel jonge gezinnen.
Moeder ervaart teleurstelling over gebrek aan hulp van eigen ouders
Deze moeder doet iets wat helaas veel te veel ouders herkennen: regelmatig het gevoel hebben dat ze moeten bedelen om een beetje hulp bij de kinderopvang. Telkens wanneer ze haar eigen moeder vraagt om op te passen, voelt ze zich bijna bezwaard voordat ze de vraag überhaupt heeft gesteld. Het antwoord is vrijwel altijd hetzelfde: nee, want ze heeft het druk, ze heeft ook nog een leven, en oppassen op haar kleinkinderen is echt niet haar hobby.
De verwachting was zo anders geweest. Haar ouders zijn inmiddels heerlijk met pensioen en zouden eigenlijk alle tijd van de wereld moeten hebben om te genieten van hun kleinkinderen. In plaats daarvan benadrukken ze constant hoe druk hun sociale agenda wel niet is, alsof elke minuut kostbaarder is geworden nu ze officieel gestopt zijn met werken. Het contrast met haar schoonouders, die altijd klaarstaan en elk moment met hun kleinkinderen koesteren, maakt de teleurstelling alleen maar groter. Wat deze situatie extra pijnlijk maakt, is dat schoonmoeders vaak kritiek hebben op hoe hun schoondochters het huishouden runnen, terwijl ze tegelijkertijd weigeren om praktische hulp te bieden. Deze moeder vraagt zich af of haar eigen ouders zich realiseren hoeveel stress en frustratie hun houding veroorzaakt, en of ze begrijpen dat jonge moeders soms gewoon een paar uurtjes ademruimte nodig hebben.
Contrast met schoonouders die wel altijd klaarstaan
Het contrast met haar schoonouders kan niet groter zijn. Hoewel zij een uur rijden verder wonen, staan ze altijd klaar wanneer hulp nodig is. Zodra ze horen dat er opvang gezocht wordt voor de kinderen, springen ze meteen in de auto zonder ook maar een seconde te aarzelen. Ze plannen hun weekenden zelfs bewust in rond mogelijke hulpverzoeken, alsof oppassen op hun kleinkinderen het hoogtepunt van hun week is.
De kinderen zijn compleet weg van hun andere grootouders en maken van elk bezoek een waar feestje. Voor hen is het niet gewoon oppassen, maar kwaliteitstijd waarin ze volop aandacht krijgen en verwend worden. Deze situatie maakt het des te pijnlijker dat haar eigen ouders zo afstandelijk blijven. Het verschil in enthousiasme is zo groot dat de kinderen inmiddels vanzelf vragen wanneer ze weer bij opa en oma van papa’s kant mogen logeren. Deze moeder vraagt zich steeds vaker af waarom het altijd de schoonouders zijn die inspringen wanneer er een weekendje weg gepland staat. Zelfs wanneer ze haar eigen moeder bewust een kans geeft om een bijzondere herinnering te maken met de kleinkinderen, eindigt het toch weer in teleurstelling. De pijnlijke realiteit is dat moeders soms moeten kiezen tussen betrouwbaarheid en familiebanden
Gevolgen voor dagelijkse praktijk en familieband
Het gebrek aan hulp van haar eigen ouders heeft concrete gevolgen voor het dagelijks leven van dit gezin. Voor een simpele boodschap zonder kinderen schakelt deze moeder inmiddels liever een oppas uit de buurt in dan opnieuw haar eigen moeder te moeten bellen. De verwachting dat ze weer gedoe zal krijgen over timing, duur en andere praktische zaken maakt het gewoon te vermoeiend om überhaupt de vraag te stellen. Het voelt alsof elke hulpvraag een gunst wordt in plaats van een normale familieband.
Wat deze situatie extra pijnlijk maakt, is de realisatie dat haar kinderen een minder hechte band hebben met haar eigen ouders. Terwijl de andere grootouders spontaan langskomen voor verjaardagen en schooloptredens, blijven haar ouders afstandelijk en formeel. Het contrast wordt pijnlijk duidelijk tijdens familiebijeenkomsten, waar de enthousiaste verhalen over opa en oma van papa’s kant worden afgewisseld met stiltes wanneer haar eigen ouders ter sprake komen. Ze vraagt zich steeds vaker af of dit patroon de familiebanden blijvend zal beschadigen, en/of haar kinderen later zullen begrijpen waarom sommige grootouders er altijd waren en anderen niet.
